Kto podlega badaniom wysokościowym?

Aby odpowiedzieć na pytanie zawarte w tytule, przyjrzyjmy się definicji pracy na wysokości – w myśl § 105. 1. Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. D. U. Nr 129 poz. 844 w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, jest to praca wykonywana na powierzchni znajdującej się na wysokości co najmniej 1,0 m nad poziomem podłogi lub ziemi. Nie zalicza się do niej prac na powierzchni, nawet znajdującej się wysoko, jeżeli jest ona osłonięta jest ze wszystkich stron do wysokości co najmniej 1,5 m pełnymi ścianami lub ścianami z oknami oszklonymi, bądź też wyposażona jest w inne stałe konstrukcje lub urządzenia chroniące pracownika przed upadkiem z wysokości. Badania wysokościowe są wymagane między innymi w firmach budowlanych.

Jak wyglądają? W istocie to trzy konsultacje lekarskie – okulistyczna, laryngologiczna oraz neurologiczna. Okulista sprawdza, czy pacjent widzi obuocznie (przeciwwskazaniem są wady wymagające noszenia okularów; można mieć natomiast założone soczewki kontaktowe), laryngolog testuje słuch i – niezwykle istotny przy tego typu pracy – narząd równowagi, a neurolog musi wykluczyć choroby dyskwalifikujące, na przykład padaczkę. Lekarz medycyny pracy może zlecić dodatkowe badania np. badania psychologiczne czyli tzw. psychotesty.
Jak długo są ważne badania? Wszystko zależy od stanu zdrowia pacjenta, jego dyspozycji w dniu badania oraz wieku. Po pięćdziesiątym roku życia badania wysokościowe należy powtarzać raz w roku.